Η προσπάθεια διαστρέβλωσης της ελληνικής ταυτότητας της Νάπολης
Του Προέδρου της Ναπολετάνικης Ακαδημίας (Accademia Napoletana), Dr M.Verde
Η Νάπολη είχε πάντα μεγάλη συμπόνοια προς τους πιο αδύναμους, ζωντανούς και νεκρούς, συμπεριλαμβανομένων των πιο αδύναμων ψυχών (l’aneme d’ o priatorio, οι ψυχές στο καθαρτήριο) μια μεγάλη συμπόνια αλλά πάνω απ ‘όλα σεβασμό και αφοσίωση.
Η ναπολιτάνικη παράδοσή μας είναι η ελληνική προς τη μετά θάνατον ζωή και στη συνέχεια χριστιανική, αλλά ποτέ δεν ήταν βίαιη, ούτε στόχευε στη βία, αντίθετα πάντα πολύ συμπονετική, γλυκιά και τρυφερή όπως το φως του πρωινού στον κόλπο της Νάπολης (‘ncopp’ô gorfo’e Napule).
Επειδή η Νάπολη είναι φως, ζεστό ηλιακό φως, του ήλιου μου, όπως μας δίδαξαν οι Έλληνες πατέρες (άρμα του Απόλλωνα) και όχι αυτό άλλων πόλεων που συνδέονται με μακάβριες ή σκοτεινές καταστάσεις και ΛΙΓΟ ξεκάθαρες. Ο θρησκευτικός μας σεβασμός και η αγάπη μας για τη ΖΩΗ, για τα όμορφα πράγματα, για τη φιλία και τη φιλοξενία είναι όλα ελληνικά και η ευσέβειά μας για τους ζωντανούς και τις ψυχές που πονάνε είναι γλυκιά και, για άλλη μια φορά, ποτέ δεν συνδέεται με τη βία, το σκοτάδι, το φρικτό, με το αιματηρό.
Η λατρεία μας για το αίμα του San Gennaro (Σαν Τζενάρο) και της Santa Patricia (Αγία Πατρικία) είναι, στην πραγματικότητα, μια λατρεία καλής τύχης, για τη σωτηρία της ψυχής μας και όλων μας των Ναπολιτάνων στην καθημερινή ζωή. Αλλά όλα αυτά πάντα απλώνονταν στο φως, αυτό του ήλιου, στη ζεστασιά της στοργής και της αγάπης, όχι στο κρύο ενός νεκροτομείου ή ενός χειρουργείου. Ακόμη και οι cappuzzulle* εκτίθενται στη ζεστασιά της αφοσίωσης και όχι στην κρύα έκθεση ενός μουσείου φρίκης και ευγονικής ή ακόμη και στην επίκληση τσαρλατάνων ή μεταψυχικών λομπροζιανών. Είτε είναι ξένοι είτε γεννήθηκαν μόνο στη Νάπολη…
* [κρανία (Στο παρελθόν, οι Ναπολετάνοι, για να επικαλεστούν καλούς οιωνούς, κρατούσαν τις καλές ψυχές στο Καθαρτήριο καλές, έτσι καθένας έπαιρνε και μία υπό κράτηση. Φρόντιζε τα λείψανά της, της έφερνε λουλούδια και συχνά της έδινε και όνομα. Αυτή η παράδοση, που γεννήθηκε μετά την επιδημία πανώλης του 1656, η οποία είδε περίπου 40.000 πτώματα στοιβαγμένα στο υπέδαφος της πόλης, ονομάζεται λατρεία των « ψυχών pezzentelle»). Δυο ήταν οι τόποι για μια τέτοια τελετουργία: το θεμέλιο των βρυσών στην Υγειονομική Πτέρυγα και η Εκκλησία της Santa Maria del Purgatorio ad Arco που επίσης ονομάζεται και “Chiesa delle capuzzelle”, στο ιστορικό κέντρο. Χτισμένο από τη θέληση μιας Αγαθοεργίας τον 17ο αιώνα εγκαινιάστηκε το 1638].
Και ας μην επιτρέψουμε σε κανέναν να υπαινίσσεται ότι ο ρατσισμός έχει τις ρίζες του στην Ελλάδα!
Είναι κάπως έτσι: από τη Σειρήνα Παρθενόπη στην Παναγία. Όπως στην πραγματικότητα, μόνο η Παναγία δίνεται για να ανακουφίσει και να πρarοσευχηθεί για τα βάσανά μας και για τα βάσανα των ψυχών που πονάνε, όπως ήταν και για τους Έλληνες πατέρες με τη Γοργόνα, η οποία μαζί με το γάλα της σβήνει τις φλόγες του Βεζούβιου («funtana d’ e zzizze)*.
*Λέγεται συντριβάνι των μαστών επειδή από αυτά της σειρήνας αναβλύζει ύδωρ συμβολίζοντας το γάλα της που σβήνει τις φλόγες του Βεζούβιου, συντριβάνι της Νάπολης
‘A bbella mbriana nunn è na fattucchiara, ‘o munaciello niente nunn’è nu spirito dannato ‘e nu muorto acciso.
Είναι μορφές των ναπολιτάνικων λαϊκών θρύλων, που προέρχονται από τους Έλληνες θεούς προστάτες του σπιτιού, δυστυχώς η ναπολιτάνικη αστική τάξη θέλει να καταστρέψει αυτούς τους μύθους αλλάζοντας τους με μαύρη μαγεία, σατανισμό, ή αφαιρώντας την αρχική λαϊκή τους αίσθηση κ.λπ.)
Η Ναπολετάνα γυναίκα δεν είναι ένα ον με τα χαρακτηριστικά που κάποια κόμικς την απεικονίζουν ούτε ένα δολοφονικό ΕΡΠΕΤΟ και πόσο μάλλον μια σκλάβα που υποτάσσεται στην αταβιστική πατριαρχία του Νότου (Νότος). Οι ψυχές στο Καθαρτήριο της ναπολιτάνικης παράδοσης δεν είναι σκοτεινά, σκοτεινά και αποκεφαλισμένα όντα: αυτό μας οδηγεί σε μια ακριβή ιδεολογία: αυτή του Lombroso και των μαθητών του.
Οι νεκροί στη Νάπολη συνδιαλέγονται με τους ζωντανούς στη μνήμη και την αγάπη.
Ma so’ mmuorte. E sse lassano arrepusà mpace. (Αλλά είναι νεκροί και αφήνονται και ξεκουρασθούν στην ησυχία).
Αλλά πέθαναν. Και πρέπει να μείνουν μόνοι.
Αντίθετα, είναι χαρακτηριστικό της λομβροσιανής ιδεολογίας που έχει εξαπλωθεί στη Νάπολη από μια συγκεκριμένη αστική τάξη που ονομάζεται vendepatria,(προδότες του λαού) για να ταξινομήσει τον άνθρωπο του Νότου στο ρόλο του βίαιου, αταβιστικού ή/και πρωτόγονου και γυναικοκτόνου. Και είναι χαρακτηριστικό σχεδόν όλων των κόμικς και μυθιστορημάτων που τα περισσότερα είναι της μόδας δυστυχώς, να εισάγουν περιεχόμενο που αναφέρεται αυστηρά στο έγκλημα, την υποβάθμιση ή τουλάχιστον το στερεότυπο του καλού άγριου όσον αφορά στη Νάπολη και το Νότο. Τα τελευταία χρόνια, σε αυτόν τον ιδεολογικό καθρέφτη, χαρακτηριστικό των χωρών όπου εξακολουθούν να παραμένοι οι αυτόχθονες ή «γηγενείς» κοινότητες, ως επί το πλείστον θυματοποιημένες, προβάλλεται και προωθείται αποφασιστικά ένα μεταψυχικό όραμα, μεταποιημένο μέσω της τέχνης ενώ πωλείται ως μία δημοφιλής «ταυτότητα». Σε αυτό το πλαίσιο, δεν δραπετεύει η γλωσσική έκφραση, ειδικά η ναπολιτάνικη όπως εξάγεται, σύμφωνα με αυτή την ιδεολογία, διεθνώς, η οποία είτε βιάζεται είτε γελοιοποιείται (ιταλοποίηση).
Με αυτόν τον τρόπο, η αίσθηση του Ναπολετάνου φαίνεται πρακτικά να εξατμίζεται: γινόμαστε μάρτυρες μιας παρακμής, αποδόμησης της γλωσσικής και, ως εκ τούτου, πολιτιστικής κληρονομιάς της ναπολιτάνικης κοινότητας, στην Ιταλία και το εξωτερικό: μία πραγματική γλωσσοκτονία που διαπράττεται, προβάλλεται και προωθείται πολυμερώς από ορισμένες πολιτιστικές ελίτ. Και όχι.
Από τη γλώσσα της εγκληματικότητας μέχρι τη γλώσσα της ηθικής και σεξιστικής υποβάθμισης μέχρι τη λαογραφική και στερούμενη πραγματικής λαϊκής αίσθησης, μέχρι την απογυμνωμένη γλώσσα, οι συνεχείς επιθέσεις στη συνείδηση του ναπολιτάνικη λαϊκού εαυτού φαίνονται εμφανείς, μέσα από ενορχηστρώσεις που στοχεύουν στην αποστέρηση της γλώσσας της, στη συνέχεια επιχειρεί να αποστερήσει την οικεία ταυτότητα αυτής της πολιτιστικής κοινότητας αλλά και εδώ της ελληνικής πολιτιστικής και γλωσσικής και φιλοσοφικής παράδοσης που ενυπάρχει στη ναπολιτάνικη γλώσσα.
Η πιο κοινή και συνάμα κοινότυπη απάντηση που δίνεται γενικά σε αυτές τις παρατηρήσεις συνίσταται στην επιβεβαίωση, όσον αφορά σε αυτά τα εμπορικά προϊόντα, ενός υποτιθέμενου ρεαλιστικού χαρακτηρισμού, ή υποτιθέμενης καταγγελίας του «νεορεαλιστικού» αφηγήματος, εξαιρετικής καλλιτεχνικής κατασκευής. Πράγματι, δεν είναι σαφές πού και πώς να καταγγείλουμε τι, αλλά αυτό που προκύπτει εμφανώς από τη μία πλευρά είναι μια υποκίνηση σε απομίμηση δημοκρατικών αντιδημοκρατικών προτύπων, για να μιλάμε έτσι για «αθάνατους» ή γελοίους και άχαρους αυτοχθονισμούς, πόσο περισσότερο μάλλον για θανατηφόρους μυστικισμούς και πολιτισμικές αποξενώσεις (νεκροφιλία, λατρεία του μακάβριου κ.λπ.), πέρασε ακριβώς ως «ταυτότητα» και «παράδοση», από την άλλη.
Όλα αυτά απαιτούν, από την πλευρά των διανοούμενων, κυρίως Ναπολετάνων, βαθύ προβληματισμό όσο και περισσότερο, μερικές φορές μια αποφασιστική αυτοκριτική. Επειδή η ναπολιτάνικη λαϊκή ταυτότητα πλήγεται στην καρδιά, επομένως η ίδια η Ελληνικότητα (Magnogrecità) της Νάπολης. Πυροβολημένη μέχρι θανάτου.
Οι Έλληνες ΚΑΙ/Ή οι Ναπολετάνοι πρέπει να μάθουν για αυτή την πολιτιστική τραγωδία!
