Νέα Επαρχία (Μεγάλη Ελλάδα): ευκαιρία ή χάος; όταν η προσέγγιση ξεπερνά την πολιτική

Το ζήτημα της νέας επαρχίας στην επτανησιακή γη είναι εμβληματικό του χάους και της προσέγγισης που κυριαρχούν συχνά στην πολιτική και διοικητική σκηνή της επαρχίας. Αυτή τη στιγμή, δυο προτάσεις ανταγωνίζονται για τα φώτα της δημοσιότητας: αυτή της Μεγάλης Ελλάδας, η οποία προβλέπει διπλό κεφάλαιο που θα κατανεμηθεί μεταξύ του Κρότωνα και του Corigliano Rossano, βάσει κριτηρίων εδαφικής ομοιογένειας και συμμόρφωσης με τον νόμο Delrio (που ορίζει τουλάχιστον 350.000 κατ. για τις νέες επαρχίες)· και αυτή των Συβαρίτιδας-Pollino, μια πολιτική πρόταση, μη σύμφωνη με αυτόν τον νόμο, που μοιάζει περισσότερο με μια κίνηση τακτικής με σκοπό τη μάχη στην πρωτεύουσα. Το κρίσιμο σημείο του θέματος δεν είναι τόσο η εγκυρότητα ή όχι των προτάσεων, αλλά το κλίμα σύγχυσης και αλλαγής θέσεων που φαίνεται να κυριαρχεί. Καθημερινά βλέπουμε δήμαρχους, κινήματα και εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών να αλλάζουν τις απόψεις τους, προφανώς χωρίς να έχουν ξεκάθαρη ιδέα για τη συνολική εικόνα ή τις ρυθμιστικές επιπτώσεις των επιλογών τους. Οι προτάσεις υποβάλλονται χωρίς σοβαρή και εις βάθος συζήτηση και συχνά λείπει η απαραίτητη αυστηρότητα για τον προσανατολισμό των αποφάσεων προς τα βέλτιστα συμφέροντα των εμπλεκόμενων κοινοτήτων. Φαίνεται ότι πλοηγούμαστε με θέαμα, κυνηγώντας τον τοπικό οπορτουνισμό και την πολιτική ευκολία παρά ένα μακροπρόθεσμο όραμα. Επιπλέον, ανησυχητική είναι η αδυναμία ενός τμήματος του Τύπου, το οποίο θα έπρεπε να διαδραματίζει θεμελιώδη ρόλο ενημέρωσης και παρακολούθησης, αλλά συχνά ευθυγραμμίζεται με κομματικές θέσεις, θυσιάζοντας την κριτική ανάλυση και την εις βάθος ανάλυση υπέρ πολιτικών συμπαθειών ή χειρότερα. προσωπικούς και οικογενειακούς δεσμούς. Μια τέτοια συμπεριφορά, όταν δεν βασίζεται σε μια σταθερή κατανόηση του ρυθμιστικού και εδαφικού πλαισίου, προδίδει την ίδια τη λειτουργία του Τύπου και συμβάλλει στη διατήρηση της συζήτησης σε επιφανειακά επίπεδα.